Piwulang Kautaman-2

KETUHANAN

Pituduh 151

Kita manungsa iki ora kena tansah ngantu-antu tekane wektu kang becik, jer wektu kang becik iku sejatine kudu kita dhewe sing gawe. Kita kudu tansah eling yen sabarang tingkah lan tanduk kita ing dina kang siji iku nggawa keputusan tumrap dina sijine. Dene dina kang pungkasan iku kang mutusake sakabehing wektu lan dina-dina kang wis kapungkur. Mula sadurunge kita umapak marang dina pungkasaning urip, dipadha bisa nglungguhi marang jejering urip manungsa.

Pituduh 152

Wong nandhang lara mono akeh sing merga anggone ngombe lan memangan kliwat taker lan tanpa pilíh-pilíh. Mula kanggo nyandhet ubaling hawa marang bab sakarone mau, dibisa marsudi nyuda nuruti kecaping lidhah sarana nglakoni pasa kang mengku ancas nyingkiri sadurunge katamaning bilahi.

Pituduh 153

Wong kang lagi kasinungan kabegjan lan kamulyan iku dibisa marsudi amrih langgeng, aja banjur kalimput watak jubriya lan sembrana sing sisip sembire bisa kejlungup tiba ing kasangsaran. Yen wis mangkono mung rasa getun lan piduwung sing kari ing pamburine.

Pituduh 154

Hawa napsu lan watak angkara iku sawutuhe manjing ing dhiri pribadine dhewe-dhewe.
Yen diumbar ngrebda bakal gawe “Bencana lan kasangsaran”. Suwalike yen bab mau bisa dikendhaleni bakal njílma dadi watak “Sabar lan prasaja”, tulus eklas aweh pangapura marang sapadha-padha sing gawe kaluputan.

Pituduh 155

Tapaning ati iku mung temen, yen tapaning nyawa mung eling. Sing sapa bisa eling sedina sepisan bae, adate barang kang sinedya bakal ana. Sing sapa temen salawase, kabeh pangajabe bakal kecandhak. Dene kang aran sejatining katemenan iku sakabehing pakarti kang ditindakake klawan madep mantep tanpa mandheg-mangu lan tolah-toleh, saengga sabarang kekarepane bakal ginayuh.

Pituduh 156

Wong iku yen lagi nandhang lara lagi bisa ngrasakake sepira mungguh begjane wong kang kanugrahan awak kang tansah kuwarasan. Nanging suwalike, wong sing awake seger waras lumrahe lali rekasane wong lara. Sangsaya adoh kelingane, sangsaya cedhak anggone ngumbar hawa nuruti pepinginane mripat, ilat, lan telih (wadhuk, weteng) kang sejatine ngajak marang rusaking raga. Mula prayogane tansah elinga perihing lara kanthi nggemateni kanikmatan kang wis diparingake dening Gusti Allah tan kena kinayangapa ajine, yaiku wujud awak kang bagas kuwarasan.

Pituduh 157

Manungsa pinaringan dening Pangeran peranganing awak kang kalarasake karo gumelaring bebrayan. Pinaringan mripat loro, perlune supaya akeha kang dideleng, ya kang ngenani uber ingering alam, ala beciking kahanan, lan owah gingsiring jaman. Lire, supaya linarasna kanthi lantiping panggraita. Pinaringan kuping loro, murih akeha swara kang dirungokake, nuli kathinthingana lan kasaringa kanthi lungiding panyipta lan alapen kang aweh pakoleh.
Pinaringan tangan loro, sikil loro, supaya akehe kang ditandhangi, pilihen kang murakabi kanggo bebrayan agung.

Pituduh 158

Pancen ora ana wewaler ing jagad iki tumraping wong kang nglumpukake donya brana. nanging kita kudu tansah eling yen donya brana mono dudu panggonane kalanggengan.
Nabi Muhammad wus paring sabda : “Ora prayoga ninggalake kadonyan marga nglakoni akherat. Nanging jeneng wong kang nistha sapa kang ninggalake bab akherat marga mung golek donya brana tanpa waspada marang pungkasaning dumadi.”

Pituduh 159

Brangating ati sabisa-bisa kendhalenana, aja diububi nganti muntab dadi ubaling nepsu.
Kayadene nyirep geni sarana lenga. Napsu amarah mono isih tetep bakal tansah mbebedhag selawase yen ta ora kinanthenan pikiran kang menep, lan ati kang eling.
Elinge ati lan meneping pikir bakal numusi mulure budi kang tundhone bisa dadi panyirep sakehing pakartining setan.

Pituduh 160

Wong kang ringkih iman lan batine bakal gampang dadi jujugane durjana apus-apus kang pating sliwer golek mangsan. Pirang-pirang kehe wong kaselak percaya rembug pangiming-iming ora pinikir bakal kedadeyane ing tembe. Wusanane nandhang kapitunan lan kena ing apus.
Mula ditansah waspada, aja lirwa ing kaprayitnan.

Pituduh 161

Samangsa-mangsa thukul pletiking pikir kang kasarung dening ubaling nafsu ala, yogyane sumenepna sauntara. Yen bisa kaya mangkono karan wong wicaksana, jalaran kejaba bisa ngleremake ati kanthi meneping pikirmu uga bakal keconggah nyirep ubaling nafsumu mau.
Wusana rahayu kang tinemu merga bisa sumingkir saka memala kang teka arep ngreridhu awakmu.

Pituduh 162

Wong kang sengsara uripe jalaran ana rong warna. Kapisan saka kaluputane dhewe, kang kapindho merga saka pokale dhewe. Sing kapisan iku paribasane tanem tuwuh kang tansah kodanan lan kepanasan ora diopeni, dene sing kang kapindho paribasane tanem tuwuh kang tansah diapek asile nganti ora kober thukúl godhonge.

Pituduh 163

Yen sira urip ing alam donya iki rumangsa nampa pandum kesethithiken iku wis dadi pepesthene uripmu, ora perlu mbok murinani. Pamurinamu prayoga lipuren sarana mawas lelabuhanmu dhewe, jer lelabuhan ing alam donya mono dadi trajuning akeh sethithike pandummu.

MEMAYU HAYUNING BUDI LAN TEKAD

Pituduh 164

Yen gelem nalusuri sejatine ora sethithik piwulang lan pitutur becik kang malah kita tampa saka wong-wong gawane nacad lan ora dhemen marang kita, katimbang mitra katruh raket kang tansah ngalembana. Awit panacad bisa nggugah kita nglempengake laku, dene pangalembana kepara bisa nyababake wong kerep dadi lali.

Pituduh 165

Manawa kowe durung mangerteni marang bab kang kok anggep ora becik, aja kesusu ngatonake rasa sengitmu, gedhene nganti maoni lan nglairake panacad. Awit kawruhana yen pikirane manungsa iku tansah mobah-mosik lan molak-malik. Apa kang kok kira ala lan kok gethingi iku ing tembe mburi bisa malíh kok senengi, kepara malah bisa dadi gantungane urípmu.

Pituduh 166

Karepe wong nyatur alaning liyan iku beteke mung arep nuduhake becike awake dhewe. Yen sing diajak nyatur wong kemplo, pamrih sing kaya mangkono mesthi katekane. Nanging tumraping wong mursid : “Wong kang ngumbah rereged ing awake sarana migunakake banyu peceren malah saya nuduhake blentonge pambegane”.

Pituduh 167

Tembung kang prayoga kang kelair mung marga kadereng dening dayaning hawa napsu iku pancen sakala iku bisa aweh rasa pemarem. Nanging sawise iku bakal aweh rasa getun lan panutuh marang dhiri pribadine dhewe kang satemah tansah bisa ngrubeda marang katentremaning pikir lan ati. Guneman sethithik naging memikir akeh iku kang tumrape manungsa bisa aweh katentreman lan krasa marem kang gedhe dhewe.

Pituduh168

Siji-sijining dalan amrih kaleksananing gegayuhan, yaiku makarti kang sinartan kepercayaan lan keyakinan menawa apa kang sinedya mesthi dadi. Yen kita mung kandheg ing gagasan lan kukuhing karep bae, tanpa tumandang lan makarya minangka srana panebuse, wohe ya ora beda kaya dene ing pangimpen. Cilakane maneh, yen selagine nganggit-anggit mau wis kaselak ngrasakake kanikmatane ing pangangen-angen, wusanane dadi lumuh ing gawe lan wedi ing kakewuh (wedi kangelan).

Pituduh 169

Ora beda karo rob lan suruding segara, kahanan uriping manungsa iku uga ora bisa uwal saka bungah lan susah. Kang perlu dicilengi ing kene yaiku aja kaselak kebacut kerem kalimput ing kabungahan lan aja kaselak gampang angles yen lagi kapinujon apes. Awit kasusahan iku sok malah bisa ngentas kita saka kaluputan lan kabodhowan, sauger insyap marang dhirine lan ora mupus, apadene tansah percaya marang Kang Kagungan Panguwaos.

Pituduh 170

Menangi jaman rebutan rajabrana, akeh wong kang padha kalimput, melu-melu tumindhak nistha. Ora eling yen sejatining urip ing donya iku ora ngupaya rajabrana bae, nanging uga mangesthi kamulyan ing tembe. Urip ing satengahing godha rencana, nanging tetep tumindak utama, presasat tapa ing satengahing coba. Sapa kang santosa ora bakal tumindak sasar.
Mula tansah ngugemana sebuting pitutur : “Sabegja-begjane kang lali nganti kelu penggawe sasar, isih begja kang panggah eling lan waspada tetep ing panggawe utama”.

Pituduh 171

Yen sira kasinungan ngelmu kang marakake akeh wong seneng, aja sira malah rumangsa pinter, jalaran menawa Gusti Allah mundhut bali ngelmu kang marakake sira kaloka mau, sira banjur kaya wong seje (owah), malah bisa “Aji godhong jati aking”.

Pituduh172

Sapa kang katrem merga lagi pinaringan kekuwasaan iku sejatine malah dadi sumbering dununging wong lali, gampang lirwa ing kaprayitnan, lan gampang kapilulu ing pakarti dudu.
Awit yen lagi kuwasa, adhakane banjur ngangsa-angsa kegedhen panjangka.
Kanggo nggayuh panjangkane, sakehing cara ditempuh. Ora maelu senadyan nganti mentala gawe sangsarane mitra karuh. satemah mung dadi leletheg kang luwih aji uwuh.

Pituduh 173

Ilat kuwi sawijining pedhang kang landhep, kang bisa mateni senajan tanpa ngetokake getih.

Pituduh 174

Ora ana critane wong kejungkel iku marga kesandhung watu gedhe, sing mesthi merga kesandhung watu sing cilik.Yen tatuwa ya marga saka watu krikil-krikil sing lancip-lancip.
Bab mau aweh pituduh supaya kita aja nyepelekake marang barang sing katone sepele ora mingsra, naging sejatine kepara malah gampang dadi dhadhakane wong njungkel njempalik tiba ing papa.

Pituduh 175

Wong sugIh sing lumuh kelangan bandhane nadyan kanggo keperluwane dhewe iku ora liya sababe marga tansah kuwatir yen dheweke tiba ing kemlaratan. Nanging ora ngertiya yen dheweke ing wektu iku sejatine wis padha karo wong mlarat. Uripe kepara luwih sangsara katimbang wong kesrakat, kang batine tansah ora narimakake marang adiling Kang Murbeng Dumadi.

Pituduh 176

Dereng nedya pamer utawa riya iku terkadhang muncule dadakan kaya-kaya tanpa rinasa ing nalika kita pinuju sesrawungan karo wong liya. Mula prayoga kita tansah waspada ngendhaleni dhiri. Dene kang kinaran dereng utawa nafsu seneng pamer kang gampang dineleng lan sineksen dening wong liya iku aran riya kang pratela (cetha), utawa ngedheng. Becik kita singkiri.
Wondene dereng sajroning laku panembah, arang kang disumurupi wong liya. Luwih-luwih yen lagi kapinuju ana ing papan kang sepi. Sok ngonowa elinga, yen Gusti Allah iku tansah ngudaneni.

Pituduh 177

Kabeh salakune (tumindake) wong bodho iku esthine nggawe hikmah lan piwulang becík tumraping wong kang ahli budi. Awit saka samubarang kang ora becik kang dilakoni wong bodho dening para ahli budi banjur kari ngemohi lan dadi pandoming urip kang perlu disiriki lan disingkiri. Suwalike wong bodho sungkan nyuplik lelakon becik kang dialami para ahli budi.
Mula ora jeneng aeng yen akeh para bodho sing uripe tetep kasurang – surang lan para ahli budi kang tansah rahayu ing uripe.

Pituduh 178

Aja sok rumangsa tinitah apes nganti gawe pepesing sêmangatmu. Malah prayoga dinarima marang apa kang wis sira tampa saka kanugrahaning Gusti Kang Maha Kuwasa.
Awit ngelingana menawa ora kurang-kurang titah kang luwih cingkrang lan luwih cacad tinimbang sira, suprandene dheweke babar pisan ora kawetu nutuh marang Gusti Allah. Kang mangkono mau ora liya marga saka kandele imane lan yakin marang kwadilaning Pangeran Kang Maha Kuwasa marang sakabehing lelakon kang dumadi ing jagad raya iki.

Pituduh 179

Ngalembana lan panacad iku padha bae panindake. Lire, tarikane napas padha, kedaling ilat padha lan obahing lambe ya padha. Sok ngonowa najan rekasane utawa gampange padha, nanging oleh-olehane utawa wohe sing ora padha. Ing ngadat kejaba sok adoh sungsate, uga malah sering kosok balen. Sing siji bisa ngraketake paseduluran sijine padha bae karo golek dadakan nandur rasa memungsuhan.

Pituduh 180

Aja ndarbeni pepinginan dadi wong kang linuwih kang ngandhut idham-idhaman supaya sarembuge diandela wong akeh. Luwih prayoga tansah njaga bae barang rembugira kanthi becik, patitis lan maedahi. Karo maneh tindak tanduk kang ngresepake, luwih-luwih kang bisa aweh paedah marang wong liya iku ajine ngungkuli sakehing pitutur kang ndhakik-ndhakik nanging kang durung kabukten ana ing panindak. Mula kuwi tansah udinen amrih wetuning rembug “Keplok lumah kurepe” karo tindakira.

Pituduh 181

Kang kinaran manungsa winasis yaiku wong kang wis kaconggah mbenerake tindak kang mlenceng. Dene asor-asoring budine manungsa iku ora kaya wong kang mlencengake tindak kang wus bener. Adate sipat kaya mangkene iki thukul marga kasurung dening ati drengki srei.
Kamangka sapa kang ngadani ati drengki lan panasten iya ing wektu iku dheweke wiwit nyiksa ing awake dhewe, lan uripe ora bakal bisa tentrem.

Pituduh 182

Samangsane kowe diclatu wong kanthi sengak aja kok wales sanalika kanthi tembung (rembug) kang sengak lan atos. Prayoga tanggapana mawa pakarti kang alus lan sareh. Jer, ya klawan laku kang kaya mangkono iku, kowe bisa ngendhakake watakkang panasbaran, lan bisa ngasorake sipat kang lagi kasinungan iblis.

Pituduh 183

Ing ngendi dununge pamarem lan katentreman ? Saking ungele mapanake rasa, nganti meh ora ana wong rumangsa marem lan tentrem uripe. Sabanjure banjur kepiye ? Iya kudu tlaten ngolah budi. Doh ana rasa meri lan drengki amrih gorehing pikir bisa tansah sumingkír.

Pituduh 184

Tepa slira lan mawas dhiri iku dadi obring laku nggayuh rahayu, minangka jimat paripih umraping ngaurip. Munggahe bisa nyedhakake rasa asih lan ngedohake watak drengki lan dak-wenang marang sapepadhane. Sregep mawas dhiri ateges bakal weruh marang kekurangan lan cacade dhewe, saengga wusanane thukul greged ndandani murih apike.

Pituduh 185

Kita iki kejaba ndarbeni badan wadhag lan pancadriya, ana siji engkas darbek kita kang ora kena ginrayang lan ora kasat mata, nanging ajine tan kena kinaya ngapa, yaiku osiking ati kang ajeg ngelikake kita marang lurusing laku samangsa kita ketaman pletiking cipta ala, munggahe katuwuhan krenteg nindakake laku ngiwa. Mula poma-poma, tansah bisowa ngrungokake osiking atimu, awit iku kang ngajak sapari-polahmu tumuju menyang karahayoning uripmu.

Pituduh 186

Nggayuh kaluhuran mono ateges ngupaya tataraning urip kang luwih dhuwur.
Ya dhuwur ing bab lahire, uga ing batine. Lire, sing murakabi kanggo dhiri pribadine, sumrambahe tumrap bebrayan agung. Sapa kang mung mligi nggayuh kaluhuraning lahir bae, ateges mung mburu drajat, semat lan pangkat. Durung aran jejeg uripe. Suprandene sapa kang mung ngemungake kaluhuraning batin, ateges ora nuhoni jejering manungsa ing alam donya, yaiku tumandang ing gawe.

Pituduh 187

Akeh wong kang sadurunge nyoba ngayahi pagaweyan wis dipantok dhisik sarana tembung “Ah, aku ora bisa”. Dayaning tembung “Ora bisa” satemah numusi ora bisa temenan. Awit entek-entekane pocap mangkono iku ateges ngapesake awake dhewe. Luwih dene maneh banjur lumuh ing pambudi. Samubarang kang diudi ora bakal dadi. Kang ora diluru tangeh bisane ketemu.
Mula percayaa marang dhiri pribadi. Ciptanen kanthi mantheng ing ati lan enggal makartiya.
Kekuwataning manungsa iku dumunung sajroning cipta, sauger sinartanan pamarsudi klawan temen-temen. Dayaning cipta cetha bakal nekakake sedya.

Pituduh 188

Aja sok nggresula !, Wruhana yen pangresula iku sawijining mala, dene panggresah mono agawe bubrah. Yen wis nggresah padatane banjur lali marang kewajibane kang kudu diayahi sarta kemba marang sadhengah pakaryan. Síng sapa esuk-esuk wis sambat ngaru-ara ing bab ngrekasane anggone urip, wong mau presasat mbutoni sumbering pangupa-jiwane dhewe.
Ora trima marang pandum peparinge Pangeran Kang Murbeng Dumadi.

Pituduh 189

Yen kowe kepingin mulya uripmu, lakonan apa kang kok gagas-gagas rikalane kowe nandhang sengsara utawa lara. Awit ing mangsa-mangsa kaya mangkono mau manungsa banjur ketuwuhan budine kang murni, yaiku watak kang sarwa kebak welas-asih lan ngerti sepira perlune wong kang tansah ambudi amrih aja nganti nemoni kacingkrangan.

Pituduh 190

Wong kang wis kinaran “sukses” iku, yaiku : wong kang wis ngetog kadibdyane, ngudidaya nganti kecandhak gegayuhan lan idham-idhamane laras karo kepinginane.
Tekane “sukses” durúng ateges tamating crita, nanging malah kudu tansah luwih waspada, prayitna lan ngati-ati. Jalaran adhakane wong sing wis “sukses” iku banjur kurang kaprayitnane, sembrana lan gumampang ing sabarang tumindake, kang luput sembire bisa klenggak.
Mula sawijining “sukses” iku anggepan kayadene sawijining pandadaran kanggo lestarining penggayuh becik.

Pituduh 191

Saben wong mono pancen nduweni nafsu. Awit tanpa nafsu wong ora bakal duwe krekat kepengin maju. Mung bae wong kudu bisa milah-milahake nafsu endi sing kudu dicandhet, lan nafsu sing kepriye sing kudu diunggar. Nafsu kang bakal nekakake bilahi tumraping awake dhewe lan wong liya kudu bisa dicandhet, dene nafsu kang perlu diunggar yaiku nafsu kang empane tumuju marang karahayoning sapadha-padha.

Pituduh 192

Hukum alam wis netepake, sapa kang nandur mesthi ngundhuh. Dene apa kang diundhuh iya manut wijine kang ditandur. Yen sing ditandur winih alang-alang, ing tembe iya aja ngarep-arep yen bisa bakal panen pari, iku genah nyalahi kodrat. Mula mumpung isih esuk, nandura wiji cipta lan penggawe kang becik-becik. Awit elingana, yen akeh sethithik anak putu kita uga bakal katut melu ngrasakake pait getire wong kang bibite ditandur dening wong tuwane.

Pituduh 193

Sapa sing duwe panjangka kudu wani jumangkah, jer katekaning sedya iku mung bisa maujud menawa dilakoni lan ora nyimpang saka katekadane. Karep lan sedya, jangka lan panuwun, iku saumpama wong lelungan mono tumuju papan kang arep diparani utawa dijujug.
Dene kekarepan iku kudu ana kanthine, yaiku nalar utawa pecahing nalar. Jalaran kekarepan kang tanpa nalar iku ora beda karo karepe bocah cilik. Kejaba tanpa teges, uga sok tanpa wasana, satemah ora ana dadine.

Pituduh 194

Sebab-sebab kang gawe ciliking ati lan cekleking semangat iku adhakane dumunung ing gegambarane pikiran kang sarwa nguwatirake marang lelakon kang durung kelakon, temahane pikiran dadi peteng, lumuh ihtiyar lan koncadan gregeting makarya. Katimbang nyumelangake barang kang durung bisa ginrayang rak luwih becik aja pegat ing ihtiyar kanthi nenuwun marang sihing Kang Murbeng Kuwasa, jer iya mung Panjenengane kang murbawasesa urip kita iki.
Klawan mangkono istingarah kowe ora bakal ngedhap ngadhepi sakehing lelakon.

Pituduh 195

Kerep nggresah lan ngresula iku nuduhake karingkihane tekad. senajan dingresulanan sedina ping pitulikur, ora bisa owah nasibe. Nggresah lan ngresula iku padha karo sambat. Wong sambat iku kena bae, nanging yen isih keduga aja dhemen sambat. Ngresula bisa dadi mala, panggresah bisa gawe bubrah, dene pisambat iku dalane wong kang seneng mlarat, jalaran sakehing gegayuhan kang disangkani sarana sambat mono adate mung gayuk-gayuk tuna, apa kang digayuh tanpa ana kabul wusanane.

Pituduh 196

Dhasar premati tumraping wong duwe tekad lan duwe gegayuhan yaiku tekad budi santosa.
Sarana ndulu kacamata benggala kang kita alami saben dina, teteg kawegigane pikir bae ora mujudake gaman pamungkas tumrap kasembadaning sedya. Mula yen mung ngendelake marang punjuling nalar lan moncering kawruh bae, tanpa mengkoni ing budi santosa, atine gampang miyar-miyur, gampang kasinungan ing watak sesongaran sing adhakane sing uwis-uwis banjur kacenthok pancabaya, ubayane banjur mbalenjani.

Pituduh 197

Ora ana tindak kang luwih dening mbebayani lan ndrawasi marang awake dhewe, kejaba nindakake pegaweyan kanthi srempeng sing juntrunge mung ngoyak derenge panguwasa, drajad lan bandha. Pakarti mangkono adate ora mempan marang pitutur becik lan panemune liyan kang wigati, anane mung rasa melik kang nggendhong lali.

Pituduh 198

Siji-sijining marga amrih kaleksanane gegayuhan iku ya kudu sarana makarti.
Yen kita mung kandheg marang ngunggar-unggar karep lan nganggit-anggit gagasan bae, tibaning enggon mung kaya ing pangimpen. Luwih-luwih menawa salagine nggagas-nggagas mau kaselak kesusu ngrasakake kanikmatane pengangen-angen, wusana tumus dadi lumuh ing gawe lan wedi ing pakewuh.

Pituduh 199

Ngakoni kaluputan iku ora ateges ngasorake dhiri. Nanging sawijining tandha yekti yen wong mau wis bisa kinaranan maju satindak ing laku kautaman. Kosokbaline sapa kang suthik ngrumangsani kaluputane, ateges wong kang ora nduweni budi pekerti. Wong kang ora nduweni donya brana iku sinebut mlarat. Wóng kang ora nduweni pikiran iku luwih mlarat.
Dene wong sing ora kadunungan budi pekerti mono klebu mlarat-mlarate wong.

Pituduh 200

Kang kok kandhakake putih iku durung karuwan putihing (sucining) ati, bisa uga mung wujud putihing pupur sing kandel waratå. Lan sing kok kandhakake abang iku durung tinamtu abanging (kekendelaning) bebener nanging bisa uga mung abange lambe kang keconggah njlomprongake marang jurang kang jero. Dene sing kok kandhakake resik, iku durung mesthi resiking ati, nanging adate mung wujud resiking sandhangan rinengga ing sotya abyor kang bisa mblerengake mripat.

Pituduh 201

Ngunggar wetuning kekendelan sing mung kadereng saka dayaning pangojok-ojok iku kerep ora murni. Tandang lan trajange kang akeh banjur mung kabrongot panasbaran.
Wusanane malah sok bakal nunjang palang, bebathene kosok balen karo kang sinedya. Mula minangka gegondhelane kapitayan, kekendelan iku prayoga kadhasarana rasa sumungkem marang Kang Murbeng Dumadi, niyat leladi marang sapepadhane titah. Yen wis mangkono sakehing cak-cakane pakarti mesthi tansah patitis lan mikolehi.

Pituduh 202

Teteping rasa kamanungsan iku ora marga saka kawruh lan kapinteran kang wis dianggep luwíh luhur ing salumahe bumi, nanging mung jalar saka kadunungan telesing rasa asih marang sapepadhaning tumitah. Dene rasa asih mau cinipta saka patrap anggone reksa-rumeksa lan sugih ing pangapura sarta tansah kinanthenan pangucap lan pasemon síng bisa gawe resep lan ora natoni atining liyan. Kawruhana, menawa kapinteran kang ora kinanthenan kautaman iku sejatine luwih mbebayani tumraping bebrayan katimbang karo bodho kang linambaran ing budi rahayu.

Pituduh 203

Nglengkara wong bisa luwar babar pisan saka panggodha. Sebab, sumbere panggodha iku ora liya iya mung saka awake dhewe. Sing sapa mung nyingkiri panggodha kang kasat mata bae, ora dibedhol tekan oyod-oyode, adhakane bakal ketaman pakewuh lan godha kang luwih gedhe maneh. Sok ngonowa yen wong tlaten lan sareh, kanthi kencenging tekad kang gilig, mesthi bakal bisa mentas saka reridhu. Aja mung mandheg ing panggrantes, nutuh awake dhewe, apa maneh yen nganti nguman-uman marang wong liya.

Pituduh 204

Yen ing donya iki manungsane sing sugih uripe ora mbethithil, kepara malah dhemen tetulung marang kang kecingkrangan, dene sing duwe kepinteran adoh saka karep kanggo minteri liyan, kepara malah dadi papan jujugane wong tetakon, genah kahanane donya bakal ayem tentrem, adoh saka reridhu lan kalis saka godha rencana.

Pituduh 205

Wong kang lagi karejeken aja kaduk anggone bungah, kosokbaline aja kaduk nelangsa samangsane nemahi reribed lan nandhang susah, gedhene nganti nggetuni barang kang wis kelakon. Awit kaduk bungah mau bakal ngilangi kaprayitnan, kaduk susah njalari ati tansah kemba, lan tangeh lamun bisa uwal yen ora dibudeni sarana tumandang makarya.

Pituduh 206

Yen darbe karep lakonana kanthi gemblenging tekad kang nyawiji, adhepana sarana makarti kang madhep lan mantep. Sangune kudu ati sing tatag, ora ngedhap nadyan mangerti yen dalan kang diambah kebak parang curi. Yen tansah rongeh lan rangu-rangu, ateges mung wani ing gampang, wedi ing pakewuh, samubarang kang sinedya ora bakal ginayuh.

Pituduh 207

Manungsa iku bisa kinaranan urip yen isih duwe karep lan pangarep-arep.Nanging yen karep mau mung kandheg ing pangangen-angen lan gagasan bae, ora beda manungsa kang mati sajrone urip. Kosokbaline yen anggone nandangi karepe mau kaselak kesusu nikmati pikolehe kang durung klakon, genah anggone makarti mung angger bae. Kepara bakal mundur yen ngadhepi pakewuh, satemah dadi wong lumuh.

Pituduh 208

Wong kang kebak dening pepinginan iku adate banjur ngangsa-angsa, mula lakune uga banjur miyar-miyur. Kepengkok gawe sethithik bae sing digedhekake pangresulane, tundhone atine gampang pepes lan nglokro. Beda karo wong kang wicaksana uripe mesthi mawa tekad lan tujuwan. Bebasan tiba kaping pitu gumregah tangi kaping wolu ngrungkebi tekad lan tujuwane.

Pituduh 209

Angger wong wis mesthi suthik diarani cupet nalare, cilik aten, lan kendho tekade. Mulane yen darbe karep aja mundur merga luput sepisan pindho bae, prayoga ambalana maneh nganti katekaning sedya. Samubarang pegaweyan menawa kok temeni wiwit saiki mesthi bakal bisa ngundhuh bageyan lan kauntungan. Apa kang kok sedya bakal tumeka, pituwase lagi ketemu mburi.

Pituduh 210

Sarupane pakaryan kang wis kok yakini beciking asile tumuli enggala katindakna, aja ngenteni liya wektu. Jer kekencengan sarta kekarepan iku yen diendhe-endhe ora mundhak kuwate.
Nanging malah mundhak ringkih lan bisa uga ilang dayane. Sipat seneng ngendhe-endhe iku mujudake dalan kang anjog marang watak ora antepan lan kesed, sungkan ing gawe sing tundhone dadi tanpa aji urip ing bebrayan.

Pituduh 211

Wong kang sinebut berbudi urip ing bebrayan iku ora mung wong kang rumangsa kasiksa nyumurupi sapepadhane sing nandhang papa, nanging wong kang gampang runtuh welase kang tinumbalan runtuhing barang darbeke lan deduwene kanggo tetulung marang wong sing kacingkrangan lan kasangsaran. Nanging kang kaya ngono mau pancen angel golek-golekane.
Tandha yektine ing alam donya iki ora sethithik wong sing mati marga kuwaregen, lan akeh wong sing mati marga kaliren.

Pituduh 212

Wong mono aja mung tumandang angger bares nanging kanthi laku kang ora beres. Dibisa tansah milah-milahake endi sing kenceng lan endi sing nalisír saka paugeran, sarta kulinakna nyirik marang penggawe musyrik, sinung marang watak tulus lan ngukuhi kajujuran.
Kawruhana, menawa ora ana pusaka kang ampuhe ngluwihi kajujuraning ati lan weninging pikir kang sepi ing pamrih. Pamrihe mung sawiji, yaiku mangan karahayoning bebrayan, ngluhurake kamulyaning bangsa lan nagara.

Pituduh 213

Pangrasa, pikiran lan kekarepan iku tansah mbudidaya rebut unggel lan rebut panguwasa anggone murba sapari polahe manungsa. Pangrasa emoh diungkuli pikiran.
Pikiran sêmono uga suwalike. Wondene kang moncol dhewe sumedya mbalap ora gelem dipekak yaiku kekarepan. Mula wajibing manungsa kudu bisa ngukuhi sifat manungsane.
Den sranani kanthi nanjakake uripe melu ngrasakake lan memikir marang ombak umbuling jaman. Tumandang ing gawe ngesthi marang rahayuning bebrayan munggahe marang ajuning jaman.

Pituduh 214

Selawase urip nglengkara wong bisa uwal babar pisan saka panggodha, jer panggodha iku sumbere ora liya ya saka awake dhewe. Asale tumuwuh saka uwohing pikir kang ngayawara, banjur katarik marang kekarepan ala kang wusanane mbabarake pakarti nistha.
Sapa kang wiwitane enggal tumandang nanggulangi panggodha, bakal mundhak kasampurnane lan patut sinebut wong kang santosa ing budi. Balik kang sapa tansah nguja panggoda semaya nanggulangi, kekuwatan batine saya lungkrah, bakale bubrah dadi leletheging jagad.

Pituduh 215

Wong nandur pari iku bakal ngundhuh pari, ora bakal ngundhuh jagung utawa kacang.
Semono uga pikiraning manungsa, ora beda karo mau. Yen pikiran kita tansah kita kulinakake lan kita pigunakake kang becik-becik ya bakal nduweni daya kekuwatan kang becik, satemah bisa aweh pakaryan kang pengaji tumraping bebrayan. Mula katimbang nggagas kang ora-ora lan ngayawara, prayogane nggagasa marang laku utama lan mulya. Lan luwih utama maneh menawa gagasan kang mangkono mau diwedharake dadi pakarti pisan.

Pituduh 216

Rasa was sumelang iku nerakane wong sing arep nggayuh kemajuan. Sapa kang wis ketaman rasa iki salawase ora bakal bisa maju. Ing sabarang tandang tanduke sarwa tidha-tidha lan tansah awang-awangen ngadhepi kangelan kang bakal memalangi laku. Kosokbaline tekad iku rasa ciptaning karsa kang wis gembleng. Dadi yen ana kepenak lan orane bakal didhadhagi lan diterjang wani. Kang pinandeng mung bakal tekaning sedya. Nanging tekad mono beda banget karo nekad, jer nekad kuwi uwohing pakarti kang tuwuh saka kajudheganing nalar sing tundhone keconggah tumindak nistha, merga koncadan pepadhang.

Pituduh 217

Aboting abot iku ora kaya yen kudu nuruti prentah lan pitutur. Pait lan ngrekasa dikaya ngapa prentah lan pitutur iku prayoga lakonana bae. lng suwalike barang pait mau, kowe mesthi bakal nemu barang legi sing ora klebu ing petunganmu. Pancen luwih prayoga paite dhisík, tinimbang legine. Awit bisane kowe ngrasakake legi iku rak marga kowe wis ngrasakake pait. Bisa nikmati kabungahan marga wis nate ngalami nandhang kasusahan.

Pituduh 218

Wong kang mung dhemen celathu lan muni-muni, mangka ora gelem tumandang gawe, genah ora sumurup marang kaluputane celatune, sabab celathu mono mung obahing ati kang ana ing lati, dudu obahing tangan sing kanggo tumandang. Nanging yen wis tumandang gawe dhewe, cetha bakal meruhi marang luputing celathune. Mula saiba begjane wong kang bisa celathu klawan enggal-enggal tumandang gawe dhewe.

MEMAYU HAYUNING BEBRAYAN

Pituduh 219

Síng sapa ngidham kaluhuran kudu wani kurban lan ora wegah ing kangelan.
Merga yèn tansah tidha-tidha, mokal apa sing kagayuh bisa digantha lan tangeh lamun apa sing diluru bisa ketemu. Makarti wani rekasa kanthi masrahake urip lan jiwa raga marang Kang Murbeng Kuwasa. Yen kepingin menang pancen larang patukone, yaiku kudu bisa nuhoni sesanti: “Sura dira jayaningrat lebur dening pangastuti”.

Pituduh 220

Isih beja yen kowe diunekake “Ora Lumrah Uwong”, jalaran isih dianggep manungsa.
Ya mung solah tingkahmu kang kudu kok owahi amrih ora gawe seriking liyan.
Cilakane yen diunekake “Ora Lumrah Manungsa”, jalaran kowe dianggep setan gentayangan sing mung dadi leletheging jagad marga pakartimu kang ninggal sifat kamanungsan.
Mula enggal-enggala sumujuda marang Gusti Kang Murbeng Dumadi. Sifate Gusti Allah mono sarwa welas asih marang umate kang wis sadhar marang dosa-dosane sarta temen-temen bali tuhu marang dhawuh-dhawuhe.

Pituduh 221

Ora ana penggawe luwih dening mulya kejaba dedana sing uga ateges mbiyantu nyampeti kekuranganing kabutuhane liyan. Dedana marang sapepadha iku ateges uga mitulungi awake dhewe nglelantih marang rasa lila legawa kang uga ateges angabekti marang Pangeran Kang Maha Wikan. Pancen pangabekti mono wis aran pasrah, dadi kita ora ngajab marang baline sumbangsih kang kita asungake. Kabeh iku sing kagungan mung Pangeran Kang Maha Kuwasa, kita ora wenang ngajab wohing pangabekti kanggo kita dhewe. Nindakake kabecikan kanthi dedana kita pancen wajíb, nanging ngundhuh wohing kautaman kita ora wenang.

Pituduh 222

Memitran paseduluran nganti jejodhowan kuwi yen siji lan sijine bisa emong-kinemong, istingarah bisa sempulur becik. Yen ana padudon sepisan pindho iku wis aran lumrah, bisa nambahi raketing sesambungan. Nanging suwalike yen padha angel ngenggoni sifat emong-kinemong mau genah langka langgenge, malah bedaning panemu sithik bae bisa marakake dhahuru.

Pituduh 223

Wong kang ora nate nandhang prihatin ora bakal kasinungan rasa pangrasa kang njalari tekane rasa trenyuh lan welas lahir batine. Wong kang wis nate ketaman ing prihatin luwih bisa ngrasakake penandhange wong liya. Mula adhakane luwih gelem aweh pitulungan marang kang kasusahan.

Pituduh 224

Sarupaning wewadi sing ala lan sing becik, yen isih kok gembol lan mbok keket kanthi remit ing ati salawase isih bakal tetep dadi batur. Nanging yen wis mbok ketokake sathithik bae bakal dadi bendaramu. Isih lagi nyimpen wewadine dhewe bae wis abot. Apa maneh yen nganti pinarcaya nggegem wewadine liyan. Mula saka iku aja sok dhemen kepingin meruhi wewadine liyan.
Sing wis cetha mung bakal nambahi sanggan sing sejatine dudu wajibmu melu open-open.

Pituduh 225

Sok sapaa bakal nduweni rasa kurmat marang wong kang tansah katon bingar lan padhang polatane, nadyan ta wong mau nembe bae nandhang susah utawa nemoni pepalang ing panguripane. Kosokbaline, wong kang tansah katon suntrut kerep nggrundel lan grenengan merga ora katekan sedyane iku cetha bakal koncatan kekuwataning batin lan tenagane, tangeh lamun entuka pitulungan, kepara malah dadi sesirikaning mitra karuhe.

Pituduh 226

Kita iki diparingi cangkem siji lan kuping loro dening Kang Maha Kuwasa, lire mengku karep amrih kita iki kudu luwih akeh ngrungokake katimbang micara. Yektine wong kang dhemen ngumbar cangkeme tinimbang kupinge iku adate wicarane gabug. Suwalike sing akeh ngrungokake, wicarane sethithik nanging patitis lan mentes. Pantes dadi jujugane sadhengah wong kang mbutuhake rembug kang prayoga.

Pituduh 227

Wong kang tansah dhemen nguping kepingin weruh, apadene nyampuri perkarane liyan, gedhene nganti nrambul urun ucap, iku padha karo golek-golek momotan kang sejatine ora prelu, adhakane kepara malah ngreridhu awake dhewe.

Pituduh 228

Ucap sakecap kang kelair tanpa pinikir kerep bae nuwuhake dredah lan bilahi.
Mula wetune tembung satembung saka lesan iku prayoga tan udinen aja nganti nggepok prekarane wong liya, gedhene nganti gawe seriking liyan. Bisa nyandhet ucule pangucap kaya mangkono mau wis klebu ewoning pakarti kang utama. Nanging geneya kok ora saben wong bisa nglakoni ?

Pituduh 229

Wong iku yen wis kasokan kabecikan lan rumangsa kapotangan budi, ing sakehing pakartine lumrahe banjur ora kenceng lan resik. Mulane tangeh lamun yen bisa njaga jejeging adil, awit lesane kasumpetan, mripate bereng, kupinge budheg. Atine dadi mati, angel weruh ing bebener.
Mula saka iku aja gumampang nampa kabecikane liyan, samangsa tujuwane ngarah marang penggawe kang nalisír saka bebener.

Pituduh 230

Aja kaselak kesusu nyepelekake liyan, marga kok anggep wong mau bodho. Awit ana kalamangsane kowe mbutuhake rembug lan pituture wong iku, sing kanyatane bisa mbengkas lan nguwalake saka karuwetanmu. Pancen ing sawijine bab wong bisa kaaran bodho, nanging ing babagan liya tangeh lamun yen kowe bisa nandhingi.

Pituduh 231

Yen micara aja gumampang nelakake penacad utawa pangalem, luwih- luwih nganti memaoni.
Awit wicaramu durung karuwan bener. Sing mesthi panacad mau gawe serik, pangaleme nuwuhake wisa, dene waonane ora digugu, kabeh swara ala. Mula kang prayoga iku mung meneng, jalaran meneng iku yektine pancen mustikaning ngaurip.

Pituduh 232

Udinen ing alam donya iki aja ana wong kang kok sengiti, supaya ora ana wong sengit marang kowe, balik sabisa-bisa padha tresnanana. Amarga lelakon ing alam donya iki anane mung wales-winales bae. Dene yen kepeksa kowe sengit marang sawijining wong, mangka kowe ora bisa mbuwang sengitmu, gawenen wadi aja ana wong kang ngerti. Yen kowe ngandhakake sengitmu marang liyan, prasasat kowe mamèeake alane atimu.

Pituduh 233

Ajining dhiri ana ing lati. Ajining raga ana ing busana. Mula den ngati-ati ing pangucapmu, semono uga anggónmu ngadi busana kang bisa mapanake dhiri.

Pituduh 234

Wong pinter kang isih gelem njaluk rembuging liyan iku dianggep manungsa utuh.
Sapa sing rumangsa pinter banjur suthik njaluk rembuging liyan kuwi manungsa setengah wutuh.
Lan sing sapa ora gelem njaluk rembuging liyan, iku bisa kinaranan babar pisan durung manungsa.

Pituduh 235

Yen atimu wis gilig arep gawe kabecikan kanggo karaharjaning bebrayan, beraten rasa uwas marang pandakwa ala kang ora nyata. Srananana kanthi jembaring dhadha lan sabaring nala, amrih bisa nuwuhake gedhening prabawa lan cabaring sakehing piala.

Pituduh 236

Wicara kang wetune kanthi tinata runtut kang awujud sesuluh kang amot piwulang becik, ajine pancen ngungkuli mas picis rajabrana, bisa nggugah budi lan nguripake pikir. Nanging kawuningana yen grengsenging pikir lan uriping jiwa iku ora bisa yen mung kagugah sarana wicara bae. Kang wigati yaiku wicara kang mawa tandang minangka tuludha.
Jer tuladha mono sing bisa nuwuhake kapitayan. Luwih-luwih mungguhing para manggalaning praja kang wis pinracsys ngembani nusa lan bangsa.

Pituduh 237

Luwih becik ngasorake raga tinimbangane ngongasake kapinteran kang sejatine isih nguciwani banget. Ngongasake kapinteran iku satemene mung kanggo nutupi kabodhowane, jer kabeh mau merga rasa samar lan was sumelang yen ta kungkulan dening sapepadhane. Tindak mangkono mau malah dadi sawijining godha kang mung bakal ngrerendheti lakuning kemajuwane dhewe ing jagading bebrayan.

Pituduh 238

Sapa wonge sing ora seneng yen entuk pangalembana. Nanging thukuling pangalembana iku ora gampang. Kudu disranani kanthi pakarti kang becek lan murakabi marang wong akeh.
Yen mung disranani bandha, pangalembanane mung kandheg ing lambe bae ora tumus ing ati.
Dene yen disranani penggawe kang lelamisan, ing pamburine malah bakal kasingkang-singkang kasingkirake saka jagading pasrawungan.

Pituduh 239

Geneya akeh wong kang dhemen nyatur alaning liyan lan ngalembana awake dhewe? Sebabe ora liya marge wong-wong sing kaya ngono mau ora ngerti yen penggawe mau klebu pakarti kang ora prayoga, mula prelu dingertekake. Awit yen ora enggal-enggal nyingkiri pakarti kang ora becek mau, wusanane dheweke kang bakal diemohi dening pasrawungan.

Pituduh 240

Nggayuh kaluhuran lire ngupaya tataraning urip kang luwih dhuwur. Dhuwur lair lan batine, ya tumrap dhiri pribadine uga sumrambah kanggo karaharjaning bebrayan. Nanging yen kandheg salah siji, tegese gothang. Yen mung nengenake kaluhuraning lair genah mung ngoyak drajat lan semat, isih miyar-miyur gampang kene pangaribawa saka njaba. Yen ngemungake kaluhuraning batin, cetha ora nuhoni jejering manungsa, awit ora tumandang ing gawe kanggo keperluwaning bebrayan. Ateges tanpa guna diparingi urip ing alam donya.

Pituduh 241

Sing sapa rumangsa nduweni kaluputan, aja isin ngowahi kaluputan sing wis kadhung katindakake mau. Jer ngakoni kaluputan mono wis cetha dudu tindak kang asor, nanging malah nuduhake marang pakarti kang utama kang ora gampang linakonan dening sadhengah wong.
Iya wong kang wis bisa nduweni watak gelem ngakoni kaluputane mangkene iki pantes sinebut wong kang jujur sarta kasinungan ing budi luhur.

Pituduh 242

Manungsa urip iku dibisa nguwasani kamardikaning lair lan batin. Kang dikarepake kamardikaning lair iku wujude bisa nyukupi kabutuhaning urip ing saben dinane saka wetuning kringet lan wohing kangelan dhewe ora gumanung ing wong liya lan ora dadi sangganing liyan.
Dene kamardikaning batin iku dicakake sarana nyingkiri hawa napsu, adoh saka asor lan nisthaning pambudi, sepi ing rasa melik lan drengki srei, sarta tuhu marang paugeran urip bebrayan.

Pituduh 243

Ora ana wong kang ingaranan uríp, kejabane kang mikir sarta tresna marang wong kang ringkíh lan nandhang papa cintraka. Bisa melu ngrasakake kasusahane sarta lara lapane wong liya.
Kanthi pangrasa kang mangkono mau ateges bisa nggadhuh kekuwatan kang tanpa wates, perlu kanggo mitulungi sapadha-padha kang kahanane luwih nrenyuhake katimbang dhiri pribadine. “Pakarti mono darbek kita dhêwe, nanging wohe pakarti mau dadi kagungane Kang Gawê Urip”, mangkono sabdane sawijine Pujangga kaloka.

Pituduh 244

Wong kang baut mawas dhiri iku wong kang bisa manjing ajur ajer, ngerti empan papan laras karo reh swasana sakupenge tanpa ninggalake subasita. Paribasane wong kang baut ngadisarira, aja mung kalimput edining busana bae, nanging bisowa tansah mersudi marang padhanging semu lan manising wicara tanpa nglirwakake marang alus lan luwesing solah bawa.

Pituduh 245

Kecandhaking sawijining idham-idhaman iku ora cukup mung dibandang moncer lan pepaking ilmu lan kawruh bae. Nangíng ana syarat siji kang ora kena kalirwakak, yaiku kapinteran ing bab sesrawungan. Sapa kang bisa tumindak ajur-ajer lan bisa nuwuhake rasa resep marang liyan, prasasat wis entuk pawitan kanggo nandangi sakehing pagaweyan apadene nggayuh idham-idhamane.

Pituduh 246

Nindakake kabecikan mono ora mesthi kudu cucul wragad, nanging bisa ditindakake sarana pakarti-pakarti liyane sing sejatine akeh banget carane. Sauger bisa gawe senenging liyan, upamane bae mawa ulat sumeh tangkep srawung kang sumanak, bisa manjing ajur-ajer ing madyaning bebrayan, lan bisa dadi patuladhan laku utama. Kabeh mau klebu ewoning tindak kabecikan kang ajine ngleluwihi wragad dedana kang diwenehake utawa dipotangake, apamaneh lamun anggone menehi utawa ngutangi iku sinamudana kebak pamrih.

Pituduh 247

Yen kowe arep rembugan, pikiren luwih dhisik tetembungan sing arep kok wetokake. Apa wis ngenggoni telung prekara : bener manís, migunani. Ewa semono sing bener iku isih perlu dithinthingi maneh yen gawe gendrane liyan prayoga wurungna. Dene tembung manis mono ora duwe pamrih, pamrihe bisa gawe senenge liyan kang tundhone migunani tumrape jagadíng bebrayan.

Pituduh 248

Sugih omong kanggo nggayengake pasamuwan pancen apik. Nanging ngomong mung golek suwure awake dhewe sok ketrucut miyak wewadine dhewe. Pira bae cacahe wang kang kepleset uripe múug marga suka anggonesugih omong. Mula sabecik-becike wong iku ora kaya wong kang meneng. Nangíig menenge wong kang darbe bobot kang anteb síng bisa dadi panjujugane para pawongan kang mbutuhake rembug lan pituduh.

Pituduh 249

Ing jagading sesrawungan mono nyirík marang sesipatan kang gumedhe lan wewatakan kang tansah ngegungake dhiri. Sipat lan wewatakan mau adhakane banjur nuwuhake rasa ora lila yen nyipati ana liyan síng luwih katimbang dheweke. Mula saiba becike samangsa sapa kang rumangsa pinter dhewe, sugih dhewe, lan kuwasa dhewe iku gelema nglaras dhiri lan ngleremake cíptane kang wening, yen sejatine isíh ana maneh kang Maha Pinter, Maha Sugih, lan Maha Luhur. Klawan mangkono rasa pangrasa dumeh lan takabur kang dadi sandhungan pasrawungan bisa sumingkír.

Pituduh 250

Luwih becik makarti tanpa sabawa kang anjog marang karahayoning bebrayan, katimbang tumindake wong kang rekane nindakake panggawe luhur nangíng disambi udur.
Yektine tata tentrem iku ora bakal bisa kagayuh yen ta ora adhedhasar kerukunan, dene kerukunan iku mung bisa kecandhak yen siji lan sijine padha bisa aji-ingajenan lan mong-kinemong.

Pituduh 251

Yen kepengin diajeni liyan, mula aja sok dhemen martak-martakake, apa maneh nganti mamerake kabisan lan kaluwihanmu. Pangaji-ajining liyan iku sejatine ora perlu mbok buru, bakal teka dhrwr. Nuduhake kewasisan pancen kudu bisa milih papan lan empan.
Mula kang prayoga kepara purihen aja kongsi wong liya bisa njajagi. Nangíng mangsa kalane ngadhepi gawe parigawe keconggah mrantasi.

Pituduh 252

Aja sok ngluputake, gedhene ngundhat-undhat wong liya, samangsa kita ora katekan apa kang dadi kekarepan kita. Becike kita tliti lan kita goleki sebab-sebab ing badan kita dhewe, amrih kita bisa uwal saka dayaning pangira-ira kang ora prayoga. Kawruhana, yen usadane watak apes sing njalari nganti ora katekan sedya kita iku, ora ana liya, ya dumunung ana ing awak kita dhewe.

Pitudh 253

Arang wong sing bisa mapanake rasa narima marang apa bae kang wis klakon digayuh. Yen rumangsa kurang isíh golek wuwuh, yen wis oleh banjur golek luwih, yen wis luwih tumuli mbudidaya aja ana wong síng bisa madhani. Wong kang duwe rasa mangkono mau satemene memelas. Uripe tansah ngangsa-angsa, ora nate sumeleh atine. Kanggo nuruti rasa kang kleru kasebut sok-sok banjur tumindak ora samesthine lan nalisir saka pakarti kang bener.

Pituduh 254

Watak narima mono yekti dadi sihing Pangeran, nanging yenta nganti kleru ing panyurasa bisa nuwuhake kleruning tumindak. Narima, lire ora ngangsa-angsa nanging ora kurang weweka lan tansah mbudidaya amrih katekaning sedya, dudu ateges kebacut lumuh ing gawe, suthik ihtiyar.
Awit yen mangkono ora jeneng narima, naging keset. Jer wataking wong keset iku mung gelem enake emoh rekasane, gelem ngemplok suthik tombok, satemah dadi wong ora weruh ing wirang, siningkirake saka jagading bebrayan.

Pituduh 255

Wong urip ing alam bebrayan iku yekti angel, kudu bisa ngereh pakone “si aku”, aja nggugu karepe dhewe lan nuruti hawa napsu. Luwih-luwih ing dina samengko, alam bebrayan donya tansah kebak pradhondhi, silih ungkih, rebutan benere dhewe-dhewe. Mula sing baku, wong urip kudu bisa miyak aling-aling kang nutupi pikiran kang wening. Lire, senajana sajroning pasulayan, kudu bisa nyandhet kemrungsung “si aku” istingarah sakehing bedane panemu bisa disawijekake.

Pituduh 256

Wong kang nduweni watak tansah njaluk benere dhewe iku adate banjur kathukulan bendana seneng nenacad lan ngluputake marang panemu sarta tindak tanduke wong liya. Mendah becike yen wong sing kaya mangkono mau kala-kala gelem nggraita ing njero batine : “mbok menawa aku síng kleru, mula coba dak tlitine klawan adil sapa kang sejatine nyata-nyata bener”.

Pituduh 257

Reseping omah iku ora dumunung ing barang-barang mewah kang larang regane, nanging gumantung marang panataning prabot kang prasaja, sarta pemasange rerenggan kang adoh saka watak pamer. Semono uga reseping saliraiku ora marga saka pacakan kang edi-peni, nanging gumantung ing sandhang penganggo kang prasaja, trapsila solah bawa, lan padhanging polatan.

Pituduh 258

Yen kowe kepener lagi srengen lan nesu, prayogane wong sing kok nesoni lan kok srengeni mau kongkonen enggal sumingkir. Utawa kowe dhewe sumingkira sauntara, aja tetemonan karo wong liya. Sabanjure menenga lan etung-etunga kanthi sareh wiwit siji tekan sepuluh.
Klawan mengkono atimu bakal bisa nimbang-nimbang apa nesu lan srengenmu marang wong mau bener, apa malah dudu kowe dhewe sing luput.

Pituduh 259

Jeneng tanpa guna uriping manungsa kang nganti ora bisa nyumurupi marang kang kedadeyan ing sakiwa tengene. Ora bisa asung lelimbangan lan pamrayoga sakadhare kanggo karahayoning bebrayan. Rupak pandelenge ora ana liya kang disumurupi kajaba uripe dhewe. Mati pangrasane, jalaran ora kulina kanggo ngrasak-ngrasakake kang katon ing saben dinane, wusana dadi cethek budine, jalaran saka kalepyan marang tepa palupi kang maedahi ing uripe.

Pituduh 260

Aja sok nyenyamah luputing liyan, luwih becik tuduhna kaluputane kang malah bisa ngrumaketake rasa paseduluran. Éwasemono aja nganti kowe kesusu mbecíkake kelakuwane liyan, yen awakmu dhewe rumangsa durung bisa ngenggoni rasa sabar lan tepa selira.
Sapa kang wis ngerti lan ngrumangsani marang sakehing dosane, iku sawijiníng wong kang wis ngerti marang jejering kamanungsane, manungsa kang utama.

Pituduh 261

Ajining manungsa iku kapurba ing pakartine dhewe, ora kagawa saka katurunan, kapinteran, lan kasugihane. Nanging gumantung saka enggone nanjakake kapinteran lan kasugihane, sarta matrapake wewatekane kanggo keperluan bebrayan. Kabeh mau yen mung katanjakake kanggo kaperluwane dhewe, tanpa paedah. Nanging yen pakarti mau kadayan deníng rasa pepinginan golek suwur, golek pangkat lan donya brana, malah bisa dadi memalaning bebrayan, jalaran nyinamudana sarana nylamur migunakake jenenge wong akeh.

Pituduh 262

Ora ana budi kang luwih luhur saliyane nduweni rasa asih marang nusa lan bangsane.
Kadunungan rasa rumangsa nduweni sesanggeman lan kuwajiban mranata tentreming praja kanthi pawitan kapinteran kang dilandhesi kawicaksananing pambudi. Tandha yetineyen asih, yaiku tansah samapta tumandang sawayah-wayah yen ana parigawe kang wigati kanggo warga sapadha-padha, munggahe tansah samapta leladi kanggo keslametaning bebrayan lan karaharjaning nagara.

Pituduh 263

Wong kang kerep tansah dipituturi wong liya iku adate bisa dadi wong dhemen ngati-ati, nanging menawa kapengkok ing perlu sok ora bisa tumindak lan ngrampungi dhewe.
Kepeksa isih kudu noleh wong liya sing diwawas bisa aweh pituduh. Mula kuwi prayoga ngawulaa marang ati lan kekuwatanmu dhewe, jalaran wong liya iku sejatine yen ana apa-apane mung saderma nyawang, ora melu ngrasakake.

Pituduh 264

Wong kang rumangsa dhirine linuwih, ing sawijining wektu mesthi bakal kasurung atine arep mamerake kaluwihane, lire amrih dimangertenana dening wong akeh yen dheweke mono wong kang pinunjul lan supaya diajanana. Sumurupa, sakabehing kaluwihan mau yen ora dicakake mawa lelabuhan kang murakabi marang bebrayan, tanpa guna kepara malah ora kajen lan gawe pituna. Mula kang prayoga bisa tulus dadi wong kang linuwih menawa gebyaring kaluwihan iku mung dikatonake marang batine dhewe, iku wis cukup.

Pituduh 265

Dedana utawa sedhekah marang wong kang lagi nyandhang papa cintraka iku sawijining penggawe becik kang patut tinuladha, sauger paweweh mau ora kinanthenan panggrundel kang nelakake ora eklasing atine. Tetembungan kang lembah ing manah lan merak ati iku luwih gedhe ajine katimbang dedene kang ora eklas. Suprandene nulung lan menehi pepadhang marang jiwane wong kangkacingkrangan iku kang sejatine luwih perlu lan wigati, katimbang mung tetulung marang awake kang awujud kelairan bae.

Pituduh 266

Ulat sumeh, tindak-tanduk sareh kinanthenan tembung aris iku bisa ngruntuhake ati sarta ngedohake panggodhaning setan. Kosokbaline watak wicara kang keras, kejaba keduga gawe tangining kanepson, uga gampang nuwuhake salah panampa. Sabarang prakara kang sejatine bisa putus sarana aris lan sareh, kepeksa dadi adu wuleding kulit lan atosing balung, kari si setan ngguyu ngakak bungah-bungah.

Pituduh 267

Wong kang kulina urip mubra-mubru iku samangsane ngalami sandhungan urip sethithik bae adate gampang kethukulan gagasan lan gawe kang cengkah karo bebener, luwih begja wong kang uripe pokal samadya nanging resik atine. Dene begja-begjane wong iku ora kaya wong sing tansah urip ing kahanan kang kebak godha rencana, prasasat tapa ana satengahing coba, nanging tansah tawekal lan kandel keimanane marang adiling Pangeran Kang Maha Kuwasa.

Pituduh 268

Sipate wong urip iku mesthi kesinungan kekuwatan. Kang ngerti bisa ngecakake dene kang ora bisa ngerti kurang digladhi, temahan ora tumanja. Ewasemono ngempakake kekuwatan mula ora gampang. Buktine ora sethithik kekuwatan kang empane ora mapan. Kawruhana, yen rusake bebrayan ing antarane marga saka pakartine para-para kang ngerti marang dayaning kekuwatane nangíng ora kanggo nggayuh gegayuhan kang mulya, mung kanggo nuruti derenging ati angkara.

Pitudh 269

Katresnan kang tanpa pangreksa iku dudu sejatining katresnan. Kena diarani sejatining katresnan kang mung kadereng lan kena ing pangaribawaning hawa napsu. Dadi yen ana unen-unen ” tresna iku wuta” yaiku síng kaprabawan hawa napsu. Sing prayoga iku mesthine kudu ngugemi unen-unen “tresna iku rumeksa” bisa salaras tumindake. Rasaning katresnan kang cedhak dhewe tumrap sadhengah manungsa iku dumunung ing awake dhewe. Mula sapa kang tresna marang sapadha-padha iku aran tresna marang awake dhewe, tundhone sapa kang tansah ngreksa marang karahayoning liyan, ora beda karo pangreksa marang keslametane dhewe.

Pituduh 270

Srawung ing madyaning bebrayan iku kejaba kudu wasis milíh papan lan empan, uga kudu bisa angon mangsa lan mulat ing semu. Aja nggegampang ngrojongi rembug kang kowe dhewe durung ngreti prakarane. Rembug sethithik nanging mranani iku nuduhake boboting pribadi.
Rembug akeh nanging ampang malah gawe sangga runggine sing padha ngrugokake kepara njuwarehi.

Pituduh 271

Wong kang wis tekan pesthine utawa wis katimbalan bali menyang jaman kelanggengan iku sejatine lagi kena diwenehi biji tumrap ajine kamanungsane lan pakartine nalika urip. Dene wong kang isih padha urip iku perlu disemak bae dhisik, durung kena dipatrapi biji, jer kahanane isih bisa owah gingsir. Sarehne manungsa iki sawijining titah kang luhur dhewe, mula wis samesthine yen kita aja nganti kayadene sato kang patine mung ninggal tenger lulang lan balung bae. Nanging bisowa kita nanjakake urip kita marang pakarti-pakarti utama, sumrambahe marang karahayoning urip bebrayan.

Pituduh 272

Mustikane wong tuwa marang anak mung ana ing laku kang gumati, gunem kang ruruh, lan ujar kang manis. Gumatine dumunung ing tepa tuladhaning tingkah laku. Gunem lan ujar kawengku ana ing ucap kang istingarah numusi kajiwan, lan luhuring budi pekerti. Mula yen ana apa-apa, aja selak marang sebuting paribasan : “Ora ana kacang ninggal lanjaran”.

Pituduh 273

Nanggapi kahanan urip ing satengahing bebrayan iku gampang angel. Aran angel kepara malah bisa gawe ketliwenging pikir samangsa anggon kita mawas kedhisikan kagubel ing hawa.
Aran gampang yen kita bisa mikir klawan wening lan meneb. Iya pamikir kang meneb iku kang aran akal budi sejati. Kang bisa mbabarake wohing wawasan kang mulus resik, ora kacampuran blentonge “si aku”. Apamaneh yen ta kita bisa tetep nguwasani weninging pikir, nadyan kahanane urip ing satengahing bebrayan kisruha dikayangapa, istingarah ora angel anggon kita nanggapi.

Pituduh 274

Srengen marang wong mono aja nganti kenemenen lan keliwat-liwat mung marga wis ngerti yen wong mau ora bakal wani nglawan utawa wis ora bisa nglawan, sing estine mung arep ngedír-edirake drajad pangkat utawa kadibyane bae. Pakarti kaya ngono mau kejaba klebu ambeg siya, uga wong sing disrengeni durung karuwan bakal dadi becik, kepara bisa nuwuhake rasa sengit.
Kang prayoga iku srengen samadya kang mengku pitutur murih becike.

Pituduh 275

Wong pinter kang ora kinanthenan ing kautaman iku ora beda karo wong wuta kang nggawa obor ing wayah bengi. Madhangi wong liya nanging dheweke dhewe lakune kesasar-sasar.
Kapinteran mangkene iki yen ta dicakake ing madyaning bebrayan bakal nuwuhake kapitunan, pikolehe malah mung wujud kasangsaran lan karusakan.

http://alangalangkumitir.wordpress.com/